“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.” Τη ρήση αυτή του Οδυσσέα Ελύτη μας θύμισε η ξεναγός μας την περασμένη Κυριακή, καθώς ολοκληρώναμε την επίσκεψή μας στη νέα περιοδική έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Οδύσσειες, για τα 150 χρόνια από την ίδρυσή του. Μέσα από 184 έργα από τη μόνιμη έκθεση και τις αποθήκες του Μουσείου και 6 δάνεια, ακολουθήσαμε τα ταξίδια πολιτισμών -και των ανθρώπων που τους συγκροτούσαν- μέσα στο χρόνο: εντοπίσαμε όλα αυτά που παραμένουν κοινά, αλλά και όλα εκείνα τα μοναδικά και ξεχωριστά που δημιουργήθηκαν στον ελλαδικό χώρο μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω, με τη θάλασσα κοινό παρονομαστή σε αυτή την περιπέτεια. Μπορεί η προσέγγιση της έκθεσης να μην ικανοποίησε τους πάντες: τα οπτικοακουστικά εφέ ομολογώ ότι δεν με συγκίνησαν όσο τα ίδια τα έργα, ένας κίνδυνος υπαρκτός όταν κανείς αποπειράται να πειραματιστεί. Όμως η έκθεση σίγουρα με έκανε να σκεφτώ. Ελάχιστα πράγματα θυμόμουν από την προηγούμενη επίσκεψή μου, πριν πολλά χρόνια, στο μεγαλύτερο αρχαιολογικό μουσείο της χώρας. Γι’ αυτό σκοπεύω να επιστρέψω σύντομα για μια ενήλικη πια περιπλάνηση στις πλούσιες συλλογές του.
