Πέρασε και η Κυριακή – Η Κυριακή της Ορθοδοξίας.
Βρεθήκαμε όλοι στις εκκλησίες μας, βαστώντας οι περισσότεροι από μια εικόνα στο χέρι, όπως συνηθίζεται αυτή την ημέρα κάθε χρόνο, για να τιμήσουμε το μεγάλο ιστορικοθρησκευτικό γεγονός της αναστήλωσης των εικόνων της Ορθοδοξίας μας.
Όντως γεγονός μέγα, αυτό που επετεύχθη σαν την ημέρα της Κυριακής. Ένα αυτοκρατορικό συζυγικό ζεύγος η Θεοδώρα και ο Θεόφιλος, κατάφεραν κάπου το 800 μ.Χ να αποκαταστήσουν την πνευματικότητα των Χριστιανών, με σημαία τους την δογματική αλήθεια της Ζ’ Οικουμενικής συνόδου και να επαναφέρουν στην κανονικότητα την προσκύνηση των αγίων εικόνων και την ειρήνη στην βυζαντινή οικουμένη, γιατί γεωγραφικά η Ρωμανία δεν ήταν ένα απλό κράτος, περιορισμένο σε συγκεκριμένες συνοριακές γραμμές, αλλά μια περιοχή που αγκάλιαζε την μεσόγειο θάλασσα και είχε – υπό την σκέπην της – εκατομμύρια διαφορετικής πολιτισμικής καταβολής πολιτισμούς.(Ρωμανία = Βυζαντινή αυτοκρατορία. Αποδίδεται αντ’ αυτού ως ορθότερος όρος κατά την Βυζαντινολόγο Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ).
Γίνεται λοιπόν το αδύνατο – δυνατό και τερματίζεται μια από την σημαντικότερες θρησκευτικές διαμάχες, που ταλαιπώρησαν λαό, εκκλησία και πολιτεία για περισσότερο από 100 χρόνια. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια πολεμική διαμάχη διαστάσεων παγκοσμίου πολέμου.
Το χρονικό διάστημα δεν ήταν διόλου μικρό. 100 χρόνια χρειάστηκαν για να “ζυμωθεί” καλά η μαγιά της λογικής για την συνύπαρξη αντιθέτων θρησκευτικά και πολιτιστικά ανθρώπων. Για να μπορέσει να πρυτανεύσει η αλήθεια και να σταματήσει το χάος.
Κι αν για την αναστήλωση των αγίων εικόνων μας χρειάστηκαν δέκα αυτοκράτορες (Από τον Λέοντα τον 3ο, έως την Θεοδώρα του Θεοφίλου), πόσοι σημερινοί άραγε ηγέτες θα χρειαστούν για την αποκατάσταση της κανονικότητας ανάμεσα στους ανθρώπους της Συρίας;
Ποιος εν πάση περιπτώσει, θα είναι εκείνος που θα “αναστηλώσει” ψυχικά και υλικά αυτές τις εικόνες Θεού, τα προσφυγόπουλα, τα μικρά παιδιά, που διώκονται από το “τέρας” του πολέμου;
Κι αν χρειάστηκαν 100 και πλέον χρόνια για συνέλθει ο κόσμος από την μέθη του εγωιστικού σκοταδισμού, πόσα χρόνια θα χρειαστούν, για να ξεφύγει ο σημερινός (προοδευτικός;) άνθρωπος από την ναρκωτική εξάρτηση του ιμπεριαλισμού;
Ποια σύγχρονη γυναίκα του μεγέθους της αυτοκράτειρας Θεοδώρας ή του τρανού Θεοφίλου, θα βρει το θάρρος να πρωτοστατήσει στην ύψωση των προσφυγόπουλων, των εικόνων του Θεού που δεν είναι χρώμα και ξύλο, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς; Ο ίδιος ο Βασιλεύς της δόξης.
Ο πυρήνας της Βασιλείας των Ουρανών.
Ποιος θα χαρίσει την ειρήνη στον δοκιμαζόμενο Συριακό λαό, τερματίζοντας αυτή την σύγχρονη σωματική εικονομαχία, που τα περισσότερα θύματα της είναι τα παιδιά και ειδικότερα άμαχος πληθυσμός;
Στην φωτογραφία είναι ένα προσφυγόπουλο, απ’ τα πρώτα που έφτασαν στην Λέσβο. Σήμερα ζητιανεύει στα κλεφτά καθημερινές και Κυριακές (και αυτή της Ορθοδοξίας), έξω από κεντρικούς ιερούς ναούς της πόλης. Χωρίς γονείς, αναζητά στην φωτογραφία, όπως το ίδιο μας είπε, ένα κομμάτι ψωμί – ή ελπίδας- , ανάμεσα στα βρεγμένα ρούχα κάποιων ζωντανών ή νεκρών (ποιος ξέρει) συνταξιδιωτών του.
Σε αυτή την φωτογραφία είναι ο Χριστός σε νηπιακή ηλικία. Ζωντανός και διωκόμενος, ψάχνοντας για κάποια ειρηνική Αίγυπτο, να γλυτώσει απ’ την σύγχρονη ηρώδεια οπλική μανία.
