Τη γενικότερη αλλαγή της φιλοσοφίας του μαθήματος (κάτι που είχε προαναγγείλλει και ο Κωνσταντίνος Γαβρόγλου), προτείνει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής.
Αρχικά, οι μαθητές της Δ΄ Δημοτικού αντί για την ιστορία της αρχαίας Ελλάδα (θα είναι στην ύλη της Ε’ δημοτικού), θα μαθαίνουν οικογενειακή και τοπική ιστορία. Στη συνέχεια, στην ΣΤ’ Δημοτικού προωθείται η διδασκαλία των κοινωνικών χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας του 1821, όπως οι καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων, η εκβιομηχάνιση και ο εκσυχρονισμός και όχι τα στρατιωτικά γεγονότα.
Στην Α΄ Λυκείου, το μάθημα της Ιστορίας, που καλύπτει τη χρονική περίοδο από τους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ανατολής έως την εποχή του Ιουστινιανού, προτείνεται να αντικατασταθεί με βιβλίο που θα καλύπτει την περίοδο από το 1880 έως σήμερα. Έτσι, οι μαθητές της πρώτης τάξης του λυκείου θα διδάσκονται για τον ιμπεριαλισμό, το εργατικό κίνημα, τη χειραφέτηση των γυναικών, το Ψυχρό Πόλεμου, την παγκοσμιοποίηση, την ΕΕ, τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο στον Κόλπο, κ.α.
Παράλληλα το ΙΕΠ προτείνει την αύξηση κατά μιας ώρας της διδασκαλίας της Ιστορίας σε όλες τις τάξεις Γυμνασίου και Λυκείου (πλην της Γ΄ Λυκείου) και τον περιορισμό των μαθημάτων που εστιάζουν σε πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική δράση. Αντίθετα, προτείνεται να διδάσκεται περισσότερο η κοινωνική, η οικονομική και η πολιτισμική ιστορία.