Αρκετά κυβερνητικά στελέχη επικαλούνται το τελευταίο διάστημα την απειλή της Χρυσής Αυγής, ως κάτι που θα έρθει στο ενδεχόμενο αποτυχίας της σημερινής διακυβέρνησης. Το έκανε πρόσφατα η περιεφερειάρχης Ρένα Δούρου, το έκανε χθες ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Η πρώτη είπε πως «μια αποτυχία μας θα ανοίξει τον δρόμο στην ιδεολογία του μίσους, στην ιδεολογία του ναζισμού που εκπροσωπείται από το 2012 στη Βουλή από τη Χρυσή Αυγή», ο δεύτερος κάτι παρόμοιο, «η Χρυσή Αυγή έρχεται. Κανέναν δεν συμφέρει αυτό, γι’ αυτό θα βρουν μια λύση». Συνέδεσε, δηλαδή, την απειλή των νεοναζιστών με τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Ανάλογες προσπάθειες, με πιο έμμεσο έστω τρόπο, έκαναν και κάποιοι από τους προηγούμενους.
Η λογική παραπέμπει στο επιχείρημα «ή εμείς ή το χάος». Γιατί, πράγματι, θα προκαλέσει το απόλυτο χάος (και κάτι περισσότερο) μια ενδεχόμενη νέα ανοδος της επιρροής των νεοναζιστών. Πρόκειται ωστόσο για μια απόλυτα εκβιαστική και άτοπη απειλή. Και αυτό είναι το λιγότερο βέβαια, τα εκβιαστικά διλήμματα αποτελούν κυρίαρχο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής.
Το μείζον είναι το αποτέλεσμα ενός «διλήμματος» τέτοιου χαρακτήρα, το οποίο δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που επιθυμούν οι ίδιοι οι νεοναζιστές. Τους αναγορεύει σε μια πιθανή εναλλακτική λύση, σε επίπεδο εξουσίας μάλιστα! Μια τακτική που προφανώς λειτουργεί θετικά για το ίδιο αυτό μόρφωμα. Ήδη, η Χρυσή Αυγή εκμεταλεύεται το επιχείρημα και το προβάλλει.
Η λογική Κοτζιά-Δούρου και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει να αποκλείει οποιαδήποτε άλλη τρίτη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης με κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Όποια και αν είναι αυτά. Σημερινά ή κόμματα που μπορεί να δημιουργηθούν αύριο και να εκφράζουν διαφορετικές τάσεις, πολιτικές από τις σημερινές, διαφορετικά πρόσωπα.
Η λογική αυτή κινείται γύρω από την υπόθεση ότι δεν υπάρχει τίποτα πέραν από τους νεοναζιστές και τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ή η σημερινή κυβέρνηση ή οι νεοναζιστές. Και κάτι τέτοιο, μάλλον δεν μπορείς να το εντάξεις στις δημοκρατικές αντιλήψεις, πολύ περισσότερο -κατα τη γνώμη μου- στις αριστερές αντιλήψεις. Ή εμείς ή το χάος, μετά από μας, το χάος. Τα έλεγαν πριν πολλά χρόνια πολλοί όλα αυτά. Αλλά εκείνοι τουλάχιστον δεν επικαλούντο αριστερό πρόσημο.
Οι αιτίες ανόδου του νεοναζιστικού μορφώματος είναι πολλές και έχουν αναδειχθεί από τους πλέον ειδικούς να ερμηνεύουν πολιτικές συμπεριφορές. Μια από αυτές είναι ότι το συγκεκριμένο μόρφωμα προβλήθηκε ως ένα πολιτικό κόμμα και όχι ως μια εγκληματική οργάνωση, όπως αναφέρει και το κατηγορητήριο με το οποίο θα καθήσουν στο σκαμνί. Μια δεύτερη αιτία είναι πως δεν απομονώθηκε αυτό το μόρφωμα αλλά από κάποια πολιτικά κόμματα και media αντιμετωπίσθηκε ως ενας «κανονικός» συνομιλητής (π.χ. Μπαλτάκος). Μια τρίτη, ότι εμφανίσθηκε σαν μια αντισυστημική δύναμη η οποία αθροιζόταν στις υπόλοιπες, ενώ μόνο κάτι τέτοιο δεν είναι. Και μια τέταρτη, ότι εκμεταλλεύτηκε την απαξίωση μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού αλλά και των κομμάτων, με δική τους ωστόσο ευθύνη. Η λογική Δούρου-Κοτζιά, φοβάμαι ότι βοηθάει πολύ σ΄ αυτήν την απαξίωση. Βοηθάνε κι άλλα πολλά σ’ αυτό βέβαια (η μεγάλη απόσταση προεκλογικών υποσχέσων και μετεκλογικών πρακτικών, για παράδειγμα), αλλά στην προκειμένη περίπτωση ας περιοριστούμε στο συγκεκριμένο δίλημμα…
Kαι πριν επικαλεστούν και πάλι ένα ανάλογο επιχείρημα οι συγκεκριμένοι, ας σκεφτούν πως αν όχι υιοθετώντας αλλά τουλάχιστον μη αντιδρώντας στα «οράματα» Καμμένου με τις κιτς εθνικοαλαϊκές συνάξεις και παρελάσεις και τις βόλτες με ελικόπτερα πάνω από τα Ίμια, έχουν ήδη πλησιάσει την ατζέντα των νεοναζιστών…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.protagon.gr
