Το παράδειγμα ζωής του Χόκινγκ, ως διάψευση των πρόωρων «θανάτων» σε κάθε πτυχή της ζωής μας

«Να κοιτάς τα αστέρια και όχι τα πόδια σου… Να είσαι περίεργος».

Μία φράση που από σήμερα περνάει στην ιστορία. Όπως και ο εμπνευστής της.

Στίβεν Χόκινγκ. Ένα όνομα, χίλιες σκέψεις.

 

Ο έναστρος ουρανός δέχτηκε σήμερα στις αγκάλες του ένα ακόμη αστέρι. Έναν μαχητή της ζωής. Έναν επιστήμονα που δύσκολα θα ξαναγεννηθεί. Έναν άνθρωπο που διέψευσε την ίδια τη ζωή με τη δική του επιβίωση, κόντρα στις πιθανότητες.

Η έννοια της υστεροφημίας ωστόσο είναι πιο δυνατή από το θάνατο. Και στην περίπτωση του Χόκινγκ… οργιάζει. Μπρος σε προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς, τα λόγια είναι περιττά. Δεν έχουν να προσδώσουν τίποτε παραπάνω, διότι η ιστορία κατόρθωσε να στιγματιστεί «ανεπανόρθωτα» από τη λάμψη του άστρου του. Ένα άστρο που κατάφερε να μείνει ζωντανό για 76 χρόνια.

Η λάμψη του όμως δεν χάνεται. Παρά συνεχίζει να χαράσσει προεκτάσεις επιβίωσης στην υπάρχουσα πραγματικότητα. Συμβάλλοντας στον «διαφωτισμό» της ανθρωπότητας, που συνειδητοποιεί πόσο μάταιη είναι ετούτη η ζωή. Και πόσο αναγκαία παράλληλα είναι η παρακαταθήκη που αφήνουν πίσω τους οι σπάνιοι και χαρισματικοί άνθρωποι, έστω κι αν έφυγαν από κοντά μας.

Όπως ακριβώς τα διδάγματά του Χόκινγκ. Όπως εκείνη η φράση στην αρχή του κειμένου. Σα να μας προειδοποιεί πως, αν δεν κοιτάμε εκεί που θέλουμε να πάμε, θα πάμε εκεί που κοιτάμε.

Με τον καθένα από εμάς, να βρίσκει στο εν λόγω νόημα, την δική του προσωπική αλήθεια. Η οποία δεν μπορεί παρά να συνδεθεί με την επιβίωσή μας σε συνθήκες… περίεργες, στις οποίες θελήσαμε να εμπλακούμε. Ακόμη κι αν αποδείχτηκαν άκρως αντίθετες των προσδοκιών μας.

Το παράδειγμα ζωής και επιβίωσης όμως του Χόκινγκ, μένει για να θυμίζει. Εκείνη την επιβίωση κόντρα στα πρόωρα σενάρια «θανάτου», και ως την απόλυτη διάψευση των πιθανοτήτων. Με σύμμαχο και συμπαραστάτη σε κάθε δυσκολία όχι τα ευχολόγια, παρά μονάχα τον ίδιο μας τον εαυτό.