Η ανάγκη εορτασμού ενός ευχάριστου γεγονότος αποτελεί αυτονόητη συνέπεια του φόβου της λήθης. Ενός φόβου που ενυπάρχει βαθιά μέσα μας και είναι δηλωτικός του άγχους που περιβάλλει την ανθρώπινη φύση μπρος το δέος της έννοιας του χρόνου.
Σε αρκετές περιπτώσεις ο σχεδόν καταναγκαστικός χαρακτήρας εορτασμού λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα του χαρωπού κλίματος της εκάστοτε ημέρας. Σε άλλες πάλι η ενθύμηση τέτοιων γεγονότων κρίνεται απαραίτητη συμβάλλοντας στη συνειδητοποίηση λαθών, προβληματικών καταστάσεων και αδυναμιών και κινητροδοτώντας με αυτόν τον τρόπο τους πρωταγωνιστές της εκάστοτε εορταστικής ιστορίας προς την οδό της βελτιστοποίησης.
Αυτό το τελευταίο οι Ευρωπαίοι πολίτες μπορούν να το αντιληφθούν επακριβώς σήμερα. Η θεσμοθέτηση της 9ης Μαΐου ως “Ημέρα της Ευρώπης” λειτουργεί ως μία διαρκής ανάγκη για ενθύμηση της απαρχής της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς μια τέτοια ημέρα σαν σήμερα το 1950 ο Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν, σε ομιλία του στο Παρίσι το 1950, πρότεινε μια νέα μορφή πολιτικής συνεργασίας στην Ευρώπη, η οποία θα απέτρεπε κάθε ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών.
Περνώντας την πιο δύσκολη περίοδο για τη βιωσιμότητά της, η Ευρωπαϊκή Ένωση κατόρθωσε να ορθοποδήσει, κόντρα στα καταστροφολογικά σενάρια και στις “Κασσάνδρες” που στοιχημάτιζαν στη διάλυσή της, εν μέσω των σημαντικών προκλήσεων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, με πληθώρα αυτονομιστικών κινημάτων στο εσωτερικό της και με ηγεσίες εκ διαμέτρου αντίθετες προς το πνεύμα της σημερινής ημέρας.
Πέραν των εν λόγω προκλήσεων όμως, σημαντικότερη όλων είναι η πρόκληση της μεταλαμπάδευσης των αξιών του ευρωπαϊκού κεκτημένου που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της προς τις νεότερες γενιές, ώστε οι έννοιες της ειρηνικής συνύπαρξης, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης να υπερκεράσουν τους ήχους του αλληλοσπαραγμού και να περάσουν ως “σκυτάλη” στους νέους Ευρωπαίους πολίτες.
Στη νεολαία δηλαδή της Ευρώπης, στα μάτια της οποίας αντικατοπτρίζεται το (κοινό ευρωπαϊκό μας) μέλλον. Οι προηγούμενες γενιές της το οφείλουν. Για να μην χαθεί η πολύτιμη αυτή “κληρονομιά” που φέρει η ταυτότητα των πολιτών των “Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης”.