Τα γκραφίτι είναι μια μορφή τέχνης (διαφορετική μεν) που δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις έχει καθ’ υπερβολή συνδεθεί με την υποβάθμιση του δημόσιου χώρου και την έλλειψη αισθήματος ασφάλειας στις γειτονιές των πόλεων. Από την άλλη η διατήρηση των καθαρών επιφανειών μιας πόλης δεν είναι μόνο ένα στοίχημα για τη Δημοτική Αρχή αυτής αλλά και απαίτηση των δημοτών, κυρίως εκείνων που η αισθητική τους ή η εικαστική τους αντίληψη δεν συνάδει με τη μορφή της τέχνης του δρόμου. Επομένως πρόκειται για ένα σύνθετο πρόβλημα, που στις μέρες μας είναι στενά συνδεδεμένο με την τρέχουσα οικονομική και κοινωνική συγκυρία, με αποτέλεσμα ακόμα και πόλεις μικρές σε πληθυσμό να αποτελούν πεδίο δράσης της αυτοσχέδιας έκφρασης των επίδοξων καλλιτεχνών ή και όσων θέλουν να πειραματιστούν σ’ αυτόν τον τομέα, χρησιμοποιώντας για καμβά τις δημόσιες επιφάνειες για να αποτυπώσουν άλλοτε αριστουργήματα και άλλοτε… μουντζούρες.
Φυσικά δεν είμαι κριτικός τέχνης, ούτε διεκδικώ κάποιον ανάλογο τίτλο. Πιστεύω όμως στο δικαίωμα έκφρασης αυτών των ανθρώπων. Αλλά και ο ρόλος του κάθε Δήμου δεν είναι ρόλος κριτικού τέχνης, οπότε δεν μπορεί να αποφανθεί ως πως το ποιο έργο κοσμεί ή ρυπαίνει την πόλη με αποτέλεσμα να δαπανώνται αξιοσέβαστα ποσά προκειμένου να καθαρίζονται οι δημόσιες επιφάνειες για να ξαναζωγραφιστούν ή να βανδαλιστούν ανάλογα με την οπτική του καθένα.
Βλέποντας το ζήτημα με μια διαφορετική αντίληψη θα μπορούσε να διαμορφωθεί ένας τέτοιος χώρος έκφρασης που όχι μόνο να φιλοξενεί τις ανησυχίες των συγκεκριμένων καλλιτεχνών, αλλά και να τις ενθαρρύνει. Να προτρέπει δηλαδή στα νέα παιδία να εκφραστούν καλλιτεχνικά, με διαγωνισμούς, αξιολόγηση από καλλιτέχνες και γιατί όχι επιβραβεύσεις, μιας και τέτοια ανήσυχα πνέυματα κρύβουν τις περισσότερες φορές ευχάριστες εκπλήξεις.
Τα οφέλη θα είναι πολλαπλά. Πρωτοπορία, ελευθερία και δυνατότητα έκφρασης, επιβράβευση και από την άλλη πόλη καθαρή με ελάχιστο κόστος.
Κώστας Γκαβογιάννης
