ΑΚΟΜΗ και τη δεύτερη χρονιά της κρίσης, το 2010, η αγορά των μικρών ακινήτων άντεχε. Πολλοί σήκωσαν τους κόπους μιας ζωής από τις τράπεζες για να μη χαθούν τα λεφτά τους, όπως στην Κατοχή, και αγόραζαν διαμερίσματα στα παιδιά τους. «Ασφάλισα τις οικονομίες μου», έλεγαν. Πού να ήξεραν ότι η εκδικητική μανία της τρόικας και όσων τους παίρνουν ακόμα στα σοβαρά θα ήταν χωρίς έλεος μέχρι το τέλος. Το σχέδιο της κοινωνικής κατεδάφισης ολοκληρώνεται με την ταπείνωση των φιλότιμων ανθρώπων, τους οποίους το υποταγμένο κράτος θεωρεί από χέρι απατεώνες, τους ταυτίζει με τους φοροφυγάδες και τους «δημεύει» τις ιδιοκτησίες με 38 -αυτό είναι κυριολεκτικό- διαφορετικούς φόρους. Πριν όλοι αυτοί οδηγήσουν τον κόσμο σε χαρακίρι, κάποιος να τους θυμίσει πώς στήθηκε η χώρα που περιφρονούν και λεηλατούν, μετά τη δεκαετία του ’50. Οι ξένοι γιάπηδες και τα ντόπια κολεγιόπαιδα ας μάθουν ότι οι εξαθλιωμένοι τότε από τη φτώχεια και τις στερήσεις επαρχιώτες ακολούθησαν το όνειρο, το οποίο έλεγε: πάω στην Αθήνα, μορφώνομαι αν μπορώ, προκόβω και αγοράζω με στερήσεις ένα διαμέρισμα. Μετά, με δάνειο παίρνω σπίτι στην κόρη και περιμένω το εφάπαξ για να ανακαινίσω το σπίτι που κληρονόμησα στο χωριό. Τώρα το όνειρο του νοικοκύρη έγινε εφιάλτης και η ελπίδα για αξιοπρεπή γεράματα… μεγάλη χίμαιρα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News”, την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013