Σκεφθείτε µια εικόνα ρεαλιστική. Μέσα σε πέντε, έξι εβδοµάδες τοκίνηµα των «Αγανακτισµένων», που ξεκίνησε από τηΜαδρίτη, ήλθε στην Αθήνα, να φθάσει στη Ρώµη, να πάει στη Λισαβώνα και να καταλήξει στο Παρίσι. Γεµάτες πλατείες χωρίς προβοκάτορες που ποντάρουν στο χάος και εµπόρους της απελπισίας έτοιµους να… καπελώσουν και να διακριθούν.
Οσο περνάει ο καιρός, ξεδιπλώνονται τα πραγµατικά αιτία της θύελλας πουζούµε και αποκαλύπτονται τα απίστευτα χρέη όλων προς όλους, γίνεται εµφανές ότι η κρίση δεν είναι µόνο ελληνική, ιρλανδική, πορτογαλική, ισπανική και αύριο, µεθαύριο ιταλική.
Είναι κρίση ευρωπαϊκή που τσάκισε πρώτα τονπιο σάπιο κρίκο της, την Ελλάδα. Τώρα, σοβαροί βετεράνοι της ευρωπαϊκής ιδέας παραδέχονται πως ήταν λαθεµένη η αρχιτεκτονική του «ευρώ»,γιατί οι πολιτικές ηγεσίες δεν στάθµισαν τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας. Με άλλα λόγια, δεν κατάλαβαν ότι ήταν αδύνατον να γίνουν όλοι κλώνοι του γερµανικού µοντέλου ανάπτυξης. Αποτέλεσµα; Η Γερµανία απογειώθηκε, η Γαλλία υποχώρησε και ο Νότος βυθίζεται στα χρέη.
Το ενιαίο νόµισµα στην πρώτη δεκαετία του δεν πέτυχε να ενώσει τους άλλους της Ευρώπης. Αντίθετα, τους διχάζει βαθιά. Γι’ αυτό απαιτούνται σύντοµα γενναίες ανατροπές και όχι µικροπολιτική εκλογική διαχείριση από τη Γερµανία και τους δορυφόρους της. Οι γεµάτες πλατείες δίνουν ελπίδα γιατί µέσα από τις αντιφατικές φωνές των «Αγανακτισµένων» θα ακουστεί δυνατά, σε διαφορετικές γλώσσες, η ίδια κραυγή αγωνίας που λέει: Πάρ’ το αλλιώς…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “