Η φίλη µου η Ειρήνη ήταν πιο τυχερή. της επιτέθηκαν µε µαχαίρι µέρα µεσηµέρι στην οδό Ευριπίδου, δίπλα στο δηµαρχείο, στην καρδιά της πόλης, για της πάρουν το κινητό κι εκείνη τους έδωσε ολόκληρη την τσάντα της. εφυγαν τρέχοντας πανευτυχείς και στην πρώτη γωνία µοίρασαν τους θησαυρούς. Κινητό, πορτοφόλι, γυαλιά. ο άνθρωπός µας από την Κύθνο, που η ιστορία του συγκλονί- ζει το πανελλήνιο, ενστικτωδώς αντιστάθηκε.
Δεν έδωσε αυθόρµητα την κάµερα. την χρειαζόταν να απαθανατίσει το µωρό που θα έφερνε σε λίγο η γυναίκα του στο κόσµο.
Η ανθρώπινη ζωή στην άθηνα αποτιµάται πολύ φτηνά. οσο κοστίζει µια κάµερα κι ένα κινητό τηλέφωνο. εκείνοι που έχουν βρεθεί αντιµέτωποι µε τη µανία της νέας γενιάς φονιάδων – είναι πλέον παρά πολλοί – αφηγούνται µε τρόµο ότι έζησαν από τύχη, αφού παρέδωσαν σε χρόνο µηδέν και άνευ όρων τα υπάρχοντά τους. οπως ακριβώς συµβαίνει στις πόλεις κάθε τριτοκοσµικής χώρας, από το Γιοχάνεσµπουργκ µέχρι το Ρίο.
Η θλίψη για την εν ψυχρώ δολοφονία του ανθρώπου που συνάντησε τον θάνατο την ώρα που θα υποδεχόταν µια νέα ζωή είναι µεγάλη. Μετατρέπεται όµως σε κοινωνική οργή όταν βλέπουµε αναρµόδια και αρµόδια πολιτικά στελέχη να κοκοροµαχούν για το ποιος δήθεν ευθύνεται. Λες και οι πολίτες που υφίστανται καθηµερινά την κακοποίηση της ανυπαρξίας του πολυδάπανου κράτους δεν γνωρίζουν τους υπαίτιους. Για να είναι ξεκάθαρο: οι ευθύνες για τα χάλια της πρωτεύουσας ανήκουν αποκλειστικά και εξίσου στην παρούσα και την προηγούµενη κυβέρνηση. οσο για την ανεπαρκή και ξεκούρδιστη ελληνική άστυνοµία, είναι µόνο ένα κοµµάτι της διαλυµένης αλυσίδας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “