Κατανοώ την απέλπιδα προσπάθεια της κυβέρνησης να αποφύγει με κάθε τρόπο το κόψιμο του 14ου μισθού. Πολύ θα ήθελε να κερδίσει αυτή τη μάχη στη διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες για προφανείς λόγους.
Δεν υπάρχει εργαζόμενος αυτή την ώρα που να πιστεύει ότι αυτή είναι η κόκκινη γραμμή, που εάν παραβιαστεί η κοινωνική έκρηξη είναι θέμα χρόνου. Μόνο που το θέμα είναι καθαρά ψυχολογικό. Οι εργαζόμενοι, έτσι και αλλιώς, θα πληρώσουν πανάκριβα το μάρμαρο της οικονομικής κρίσης. Είτε χάσουν είτε όχι το τελευταίο προνόμιο του περίφημου μισού δώρου του Πάσχα και του επιδόματος των διακοπών, η πραγματικότητα της ζωής των οικονομικά ασθενέστερων είναι το ίδιο σκληρή. Εάν ο μισθός- σύμβολο μείνει στη μια τσέπη, αντίστοιχο ποσό θα βγει από την άλλη, με την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των έμμεσων φόρων που θα εκτινάξουν το κόστος ζωής τους. Αυτό λέει η πρακτική αριθμητική, η οποία- δυστυχώς για μας- δεν λαθεύει ποτέ. Μηδέν από μηδέν κάνει πάντα μηδέν.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “