Ο ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΣ του χωριού που μεγάλωσα ήταν σκληρός και οι πολλές όμοιες ιστορίες που τον συνοδεύουν στοιχειώνουν τα παιδικά μου χρόνια.
Τη δεκαετία του ’60 δάνεισε μια χρεωκοπημένη οικογένεια. Οι απαιτήσεις που έθεσε ήταν σαφείς. Ο πρωτότοκος γιος έπρεπε να ξενιτευτεί και να στέλνει τον μισθό του απευθείας στον δανειστή. Ο χρεωμένος πατέρας δεν τήρησε τη συμφωνία. Τον επόμενο χειμώνα ο τοκογλύφος, με τρόπο διδακτικό για τους υπολοίπους που του χρωστούσαν, πήγε στο ελαιοτριβείο και του πήρε όλο το λάδι της σοδειάς. Απείλησε μάλιστα ότι το ίδιο θα κάνει και τα επόμενα χρόνια, μέχρι να εξοφληθούν το χρέος και οι τόκοι. Ετσι, ο πρωτότοκος με το πρώτο βαπόρι από τον Πειραιά βρέθηκε στο Σίδνεϊ.
Ο άξεστος χωριάτης στην πορεία απεδείχθη περισσότερο ευέλικτος από τους τροϊκανούς με τα διδακτορικά. Οταν κατάλαβε ότι με τη συνταγή του η οικογένεια λιμοκτονούσε, επιμήκυνε την αποπληρωμή του δανείου και επέστρεφε το μισό λάδι της χρονιάς ώστε η οικογένεια να επιβιώνει.
Η ιστορία είναι πραγματική, δεν είναι μυθοπλασία. Η σχέση δανειστή – δανειζόμενου υπάρχει με τα ίδια χαρακτηριστικά όσο υπάρχουν άνθρωποι. Ο χωριάτης τοκογλύφος, όμως, επειδή είχε πείρα ζωής, άλλαξε εγκαίρως τη δοσολογία του δικού του μνημονίου, πριν το χωριό πάρει φωτιά.
ΥΓ.: Ηθελα να ξεκινήσω τη συνεργασία μου με τη φιλόξενη Real news με ένα βίωμα των παιδικών μου χρόνων το οποίο αφηγούμαι με κάθε ευκαιρία και τώρα αποκτά επικαιρότητα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News” την Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2013