Οι χαζοί και οι άφαντοι

Θα ήθελα, εάν ήταν στο χέρι μας, παρά τον θυμό και την οργή μας, να αθωώσουμε με τη σιωπή- και όχι δικολαβίστικα – χαζούς και πονηρούς πρωταθλητές που ντομπάρονται για να γίνουν ολυμπιονίκες, με την προβολή, τις τιμές και τις απολαβές που αυτό συνεπάγεται. Τους κατανοώ. Η δίψα για δόξα τρελαίνει τους ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν δεν διαθέτουν εμπειρία και σοφία ζωής. Έτσι, για το δάφνινο στεφάνι καταστρέφουν τα σωθικά τους και μικραίνουν τη ζωή τους.

Θα ήθελα να είμαστε επιεικείς με τους λεγόμενους εθνικούς προπονητές, παρ΄ ότι ξεπατίκωσαν τις χειρότερες συνταγές συνάδελφων τους του εξωτερικού, μόνο για έναν λόγο: για τις μεγάλες χαρές που μας χάρισαν, έστω και αν ήταν κάλπικες. Τότε πάντως τις είχαμε ανάγκη, τις ρουφήξαμε και μεθύσαμε όλοι μαζί. Και ας νιώθουμε τώρα ζάλη και αναγούλα, όπως συμβαίνει πάντα έπειτα από ένα καλό μεθύσι.

Αυτοί που δεν έχουν κανένα απολύτως ελαφρυντικό είναι οι περίφημοι γιατροί των ομοσπονδιών, που κατ΄ ευφημισμόν προφανώς αποκαλούνται «αθλητίατροι». Αλήθεια, πού είναι αυτές τις ημέρες; Έχουν εξαφανιστεί από τα παράθυρα αλλά και από προσώπου γης. Ελπίζω να τους βρει ο εισαγγελέας.

 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “