Με τον κ. Μιχάλη Λιάπη έχω μπερδευτεί:
Η πρώτη εκδοχή είναι να είναι αθώος, να λέει «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται» και να αφήνει τους επικριτές του να εκτίθενται. Αυτό χρειάζεται χιούμορ που, ακόμη και εάν το διαθέτει, δεν η κατάλληλη περίοδος για κάτι τέτοιο.
Η δεύτερη, να είναι επικοινωνιακά «αφελής» και πολιτικά «επιπόλαιος», ώστε μην αντιλαμβάνεται πού τον οδηγεί η θύελλα που έχει ξεσπάσει.
Η τρίτη, να του αρέσουν οι ιστορίες μυστηρίου στις οποίες ο πρωταγωνιστής από θύμα την τελευταία στιγμή κάνει την ανατροπή και παίρνει τη ρεβάνς, αποκαλύπτοντας κάτι που μόνο εκείνος γνωρίζει!
Η τέταρτη, να μην έχει στα χαρτιά του όλα τα παραστατικά του ταξιδιού, γι΄ αυτό και αποφεύγει να τα δώσει στη δημοσιότητα.
Εάν ισχύουν οι τρεις πρώτες εκδοχές, μικρό το κακό για τον ίδιο και την κυβέρνησή του. Εάν όμως αποδεχθεί ότι δεν διαθέτει εισιτήρια και αποδείξεις για κάθε βήμα αυτού του ταξιδιού, η υπόθεση εδώ που έχει φτάσει θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Ενώ, εάν από την πρώτη στιγμή είχε μιλήσει με κάθε ειλικρίνεια για το τι ακριβώς συνέβη, τα πράγματα θα ήταν λιγότερο επώδυνα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “