Όταν πήρα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και δύο μήνες να επισκεφθώ τον διπλωμάτη Γρηγόρη Παπαδόπουλο στο νοσοκομείο, αισθάνθηκα εξαιρετικά αμήχανος. Μια αμηχανία που έγινε νευρικότητα, καθώς ανέβαινα τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην Εντατική. Αναλογιζόμουν τον μύθο που συνοδεύει εδώ και ένα χρόνο τον «τυχερό» – άτυχο της συμφοράς που εκτυλίχθηκε μέσα στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος.
 |
| Ο πρέσβης Γρηγόρης Παπαδόπουλος. Το βλέμμα του δεν έχει χάσει την παλιά λάμψη και το ύφος του δεν αφήνει περιθώρια για οίκτο σε κανέναν, ένα χρόνο μετά την τραγωδία |
Προσπαθούσα να φαντασθώ πώς μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έφυγε ουσιαστικά για μήνες από αυτό τον κόσμο και επανήλθε σαν από θαύμα. Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρυσα, σκέφθηκα ότι η «επιστροφή του Γρηγόρη στη ζωή ήταν επίτευγμα της ιατρικής αλλά ήθελε και κάτι ακόμη: τη δική του ισχυρή θέληση να μείνει κοντά σε εκείνους που αγαπά».
Απόγευμα Δευτέρας, 11 Σεπτεμβρίου, ώρα 6 το απόγευμα. Μονάδα Εντατικής του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Αθηνών. Ο διπλωμάτης Γρηγόρης Παπαδόπουλος, που σήμερα κλείνει ένα χρόνο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, μας υποδέχεται με ένα θλιμμένο χαμόγελο. Είναι η πρώτη φορά που συναντά δημοσιογράφο από εκείνη τη μοιραία νύχτα που ταξίδευε για τη Ρουμανία με το Φάλκον. Κάθε φορά που οι γιατροί και οι φίλοι του μιλούν για δημοσιογράφους, τα μάτια του βουρκώνουν, η φωνή του χάνεται και η σκέψη του βυθίζεται για ώρες στους δικούς της κόσμους. «Ψυχολογικό στρες» αποκαλούν οι γιατροί τις μνήμες που βασανίζουν τον διπλωμάτη. Μνήμες από τον εφιάλτη που κράτησε ελάχιστα λεπτά.
Ήταν όμως αρκετός χρόνος για να χαθούν ο Γιάννος Κρανιδιώτης, ο γιος του, άλλα 5 μέλη της αποστολής και να κρεμαστεί σε μια λεπτή κλωστή η ζωή του 47χρονου διπλωμάτη.
Η μητέρα του
Η μητέρα του πρέσβη τον ενημέρωσε ότι έχουμε μπει στην Εντατική και εκείνος ζήτησε 10 λεπτά χρόνο να προετοιμαστεί. Ο διευθυντής της Εντατικής, καθηγητής κ. Ανδ. Καραμπίνης, είδε την αμηχανία μας και μας είπε: «Προς Θεού μην τον αποκαλέσετε κύριε Παπαδόπουλε, ούτε να είστε ιδιαίτερα φιλικός όπως όταν μιλάτε σε ασθενή. Τώρα είναι σε καλό δρόμο. Θα κρατήσετε λοιπόν όλους του τύπους. Θα τον προσφωνήσετε κύριε πρέσβη και θα του συμπεριφερθείτε όπως όταν πηγαίνατε στο γραφείο του στο υπουργείο Εξωτερικών».
Η κουβέντα
ΝΕΑ: Καλησπέρα, κύριε πρέσβη.
Πρέσβης: Καλησπέρα, κύριε Πολίτη, χαίρομαι που σας βλέπω.
ΝΕΑ: Είναι δική μου η χαρά, κύριε πρέσβη, που με δέχεστε και έχω την ελπίδα ότι σύντομα θα σας δω στο γραφείο σας.
Πρέσβης: Ευχαριστώ που το λέτε αλλά είστε μάλλον βιαστικός. Θέλω πολύ χρόνο ακόμη να γίνω καλά.
ΝΕΑ: Μα οι γιατροί λένε ότι τα δύσκολα πέρασαν, τώρα χρειάζεται μόνο λίγος χρόνος και πολλή θέληση από σας για να γίνουν όλα όπως πριν.
Πρέσβης: Όπως πριν… Αλήθεια;
ΝΕΑ: Θα γίνουν όπως πριν, να είστε σίγουρος. Πότε υπολογίζετε να σας δούμε στο γραφείο σας στο υπουργείο;
Πρέσβης: Το συντομότερο ελπίζω. Τώρα όμως θέλω να πάω στο σπίτι μου, μου λείπει.
Στο Παρίσι
Σ΄ αυτό το σημείο παρεμβαίνει στη συζήτησή μας ο κ. Α. Καραμπίνης για να πει γελώντας: «Νομίζω ότι ο κ. πρέσβης προτιμά την πρεσβεία μας στο Παρίσι. Εγώ πάντως τον καταλαβαίνω».
Πρέσβης: Το Παρίσι δεν είναι άσχημη ιδέα.
ΝΕΑ: Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου και οι συνάδελφοί σας σας συμπαρίστανται ή έχετε κάποιο παράπονο;
Πρέσβης: Κανένα παράπονο, έρχονται και με βλέπουν.
ΝΕΑ: Ο φίλοι σας απο την εφημερίδα μου σας στέλνουν χαιρετίσματα
Πρέσβης: Ευχαριστώ πολύ όλους.
Φανερά αδυνατισμένος και καταβεβλημένος από την πολύμηνη ταλαιπωρία μας μιλά ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κινεί αργά και ρυθμικά τον αδύναμο καρπό του χεριού του. Το βλέμμα του έχει την παλιά λάμψη και το ύφος του δεν αφήνει περιθώρια για οίκτο σε κανέναν. Δεν έχει ακόμη πλήρη συναίσθηση του χρόνου. Δηλαδή δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται 12 μήνες στο νοσοκομείο. Η μητέρα του, για να βοηθήσει τη μνήμη του, του δείχνει μια εφημερίδα που θυμίζει το ετήσιο μνημόσυνο του Γιάννου Κρανιδιώτη και των μελών της δημοσιογραφικής αποστολής. Η αντίδρασή του είναι άμεση: «Πάρ’ το αυτό, δεν θέλω να το βλέπω. Ο Γιάννος και τα παιδιά χάθηκαν».
Αστεία
Ήδη έχουμε μείνει στον θάλαμο περισσότερο από 5 λεπτά και ο χρόνος αυτός είναι πολύς, όπως μας λένε οι γιατροί. Έτσι χαιρετούμε τον πρέσβη, λέγοντας στο επανιδείν.
Ο κ. Γρ. Παπαδόπουλος μόλις απομακρυνόμαστε αισθάνεται μάλλον καλύτερα. Αφήνει το υπηρεσιακό ύφος και αστειεύεται με ένα γιατρό ο οποίος μόλις έχει κουρευτεί: «Σαν φριτς έγινες, κουρεύτηκες πολύ», του λέει.
Σε ειδικό κέντρο της Γαλλίας για την τελική αποκατάσταση
«Θαύμα της Ιατρικής» αποκαλούν πολλοί το γεγονός ότι ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος κατάφερε να επιστρέψει στη ζωή ύστερα από επτά μήνες. Μέχρι και τον Μάρτιο ο διπλωμάτης δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα. Μόνο η μητέρα του ήλπιζε ότι ο γιος της θα… γυρίσει πίσω και θα είναι όπως πριν. Η κυρίες Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι από εκείνες τις μάνες του καθήκοντος, που αναπνέουν μόνο για να παίρνει δύναμη το παιδί από τη δική τους αναπνοή. Στον έναν χρόνο που ο Γρηγόρης βρίσκεται στην Εντατική, η κυρία Δήμητρα δεν έφυγε ούτε στιγμή από το προσκεφάλι του. Του χαϊδεύει τα μαλλιά, του κρατά το χέρι και του χαμογελά. Τον χάιδευε και όταν εκείνος δεν μπορούσε να νιώσει το άγγιγμά της. Η μάνα όμως πίστευε ότι γιος της αισθανόταν το χάδι και την ανάσα της και αυτό θα τον έφερνε ξανά στη ζωή. Έτσι και έγινε. Το ένστικτό της επιβεβαιώθηκε. Οι γιατροί, οι οποίοι επί μήνες έδιναν ημέρα την ημέρα, ώρα την ώρα αθόρυβα τη μάχη για να φέρουν τον διπλωμάτη στη ζωή, ένα απόγευμα τον είδαν να ανοίγει τα μάτια και ύστερα να χαμογελά. Ο καθηγητής πρώτα τον ρώτησε τι κάνει και εκείνος του απάντησε «καλά». Τον ρώτησε ξανά στα γαλλικά, ύστερα στα αγγλικά, και ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος χωρίς δυσκολία του απάντησε με τον ίδιο τρόπο και στις τρεις γλώσσες. Την επομένη τού έδωσε ένα χαρτί και ένα μολύβι και τον παρακάλεσε να ζωγραφίσει ό,τι θέλει. Εκείνος χωρίς καθυστέρηση σχεδίασε το πρωθυπουργικό Φάλκον. Για την Ιατρική από εκείνο το σημείο και μετά τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Ο διπλωμάτης λίγες ημέρες αργότερα διεκομίσθη σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης και λογοθεραπείας στην Ελβετία, όπου παρέμεινε τρεις μήνες. Επέστρεψε στην Εντατική του Γενικού Κρατικού, συνέχισε τη θεραπεία του με πιο γρήγορους ρυθμούς και τώρα η βελτίωσή του είναι αισθητή. Μιλάει, σκέπτεται, αντιλαμβάνεται τα πάντα. Όμως δεν έχει ακόμη την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για περπατήσει. Κάθεται για λίγο στην καρέκλα, βλέπει τηλεόραση και μετά ζητά πάλι να ξαπλώσει. Μένει αμίλητος επί ώρες, βυθίζεται ξανά στις σκέψεις του, ταξιδεύει με τα μάτια καρφωμένα στον τοίχο και κοιμάται. Ο διευθυντής της Εντατικής και το επιτελείο του δεν τους αρέσει να μιλούν για «ιατρικό θαύμα». Δεν κρύβουν την μεγάλη ικανοποίησή τους γι’ αυτό που πέτυχαν ως ομάδα, λένε όμως ότι «πρόκειται για επίτευγμα τη δημόσιας υγείας, οι γιατροί της οποίας μπορούν να κάνουν πολλά όταν λειτουργεί σωστά και έχει τη αρωγή που χρειάζεται από την Πολιτεία». Ο κ. Α. Καραμπίνης βρίσκει την ευκαιρία να επισημάνει: «Βλέπετε με τα μάτια σας ότι εδώ πλούσιοι, φτωχοί, Έλληνες και μετανάστες είναι όλοι ίσοι και η αντιμετώπισή μας είναι προς όλους ίδια. Αυτό είναι το μεγαλείο της δημόσιας υγείας που κάποιοι ηθελημένα θέλουν να ξεχνούν».
Ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος σε λίγες ημέρες αναχωρεί για τη Γαλλία. Αρχίζει σε άλλο ειδικό κέντρο αποκατάστασης την τελική φάση της θεραπείας του. Οι ευχές των φίλων, των συναδέλφων του και των γιατρών του τον συνοδεύουν μαζί με το χάδι της μάνας…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ “