Τώρα που τελείωσε η διαδικασία της πρώτης – πες και της δεύτερης – ψηφοφορίας για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας και το Μέγαρο Μαξίμου, με τεράστια επιτυχία, πέρασε κάτω και από το δικό του πήχυ, έχω μια μεγάλη απορία: Που πήγε ο κουμπαράς; Χάθηκαν οι βαρώνοι και οι ολιγάρχες που μοίραζαν λεφτά για να διατηρήσει ο Αντώνης Σαμαράς, σώνει και καλά, τα μεγαλεία του Μαξίμου; Πού είναι τα 3 εκατομμύρια που θα έδιναν για πλάκα σε κάθε υποψήφιο αποστάτη; Μήπως δεν βρέθηκαν αργυρώνητοι να ψηφίσουν στην ίδια κάλπη με την κυβέρνηση των «δοσίλογων»; Ή μήπως, όπως απαντούν οι θιγόμενοι, στήθηκε άλλη «παράγκα», μεγαλύτερη, για το «παρών»; Γελοία πράγματα. Ούτε κουμπαράδες, ούτε παράγκες υπήρξαν ποτέ, όπως απέδειξε η ζωή με το θλιβερό αριθμό των 160. Αυτή ήταν μια μάχη ορφανή, για την οποία κανείς δεν μάτωσε και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κανείς δεν έκλαψε με το αποτέλεσμα.
Έτσι, το περί εξαγοράς βουλευτών, καταγράφηκε ως μια ακόμη μπαρούφα του πολιτικού συστήματος, που πυροβολεί με εξαιρετική ευστοχία τα πόδια του, μπροστά στη δίψα για την κατάκτηση ή τη διατήρηση της εξουσίας. Μικροί και μεγάλοι κομματικοί αξιωματούχοι, βυθίζονται στη λάσπη της συνωμοσίας και μετά οργίζονται με την κοινωνία που τους λοιδωρεί, με τα ΜΜΕ που βρίσκονται σε «διατεταγμένη υπηρεσία» και τους απαξιώνουν, και τους ξένους που δεν τους παίρνουν στα σοβαρά. Όπως στρώνουν, κοιμούνται.
Το άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News” την Κυριακή, 21 Δεκεμβρίου 2014