Ο ΓΡΑΦΙΚΟΣ Γερμανός τουρίστας στην Κρήτη, που αρνήθηκε να πληρώσει τον ταξιτζή επειδή δήθεν του χρωστάνε οι Έλληνες, δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση ενός μπαταχτσή που για να πάει τσάμπα κούρσα αποφάσισε να κάνει πολιτική. Δυστυχώς, δίπλα στους μορφωμένους και αξιοπρεπείς Γερμανούς, που έρχονται στη χώρα μας με σεβασμό στην ιστορία της -και αυτοί είναι οι περισσότεροι- υπάρχουν αρκετοί φανατικοί αναγνώστες λαϊκών εντύπων όπως η «Bild». Είναι η μεγάλη εφημερίδα που πουλάει ενάμισι εκατομμύριο φύλλα, διαμορφώνει κλίμα στην κοινωνία και υπαγορεύει συχνά κινήσεις πολιτικών. Και αυτοί υπακούουν στον λαϊκισμό, για να μην έρθουν αντιμέτωποι με την οργή των αναγνωστών. Στις σελίδες της έχουν γραφτεί από το 2009 μέχρι σήμερα τα μύρια όσα εναντίον της Ελλάδας. Κορυφαία στιγμή αυτής της γερμανικής σχολής δημοσιογραφίας είναι ένα ρεπορτάζ τον Μάιο του 2010. Είχε πάει, λοιπόν, δαιμόνιος ρεπόρτερ στου Ψυρρή και αποκάλυψε ότι οι Έλληνες πίνουν τσίπουρα στη λιακάδα τα μεσημέρια! Έκτοτε έχουν καταγραφεί δεκάδες γελοία περιστατικά. Όπως εκείνο πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ένας Γερμανός είχε αγοράσει από τα σουβενίρ ψεύτικες δραχμές και πήγε στην ταβέρνα να πληρώσει. Όταν αγρίεψε ο ταβερνιάρης, εκείνος του απάντησε ότι ήθελε να κάνει ένα αστείο.
Ο ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ οικονομολόγος Στίγκλιτς έχει καταγράψει σε πολλά άρθρα του την ελληνική κρίση. Σε όλα επιμένει ότι πέραν των στρεβλώσεων στη χώρα μας, η καρδιά του προβλήματος βρίσκεται στην κατασκευή του ευρώ. Και προτρέπει το Βερολίνο να σπάσει το καλούπι πριν να είναι πολύ αργά. Τώρα προβλέπει τη διάλυση της ευρωζώνης, εάν σύντομα δεν δημιουργηθεί «Ευρώ 2» για τις χώρες του Νότου. Διαφορετικά, όπως υποστηρίζει, η Ευρώπη θα βουλιάξει μέσα στην πολυετή ύφεση. Τεχνικά, ενδεχομένως έχει δίκιο ο καθηγητής, στην πράξη όμως αυτό το σχέδιο είναι ανέφικτο. Οι περισσότεροι Αμερικανοί αδυνατούν να καταλάβουν τις ιδιαιτερότητες της Γηραιάς Ηπείρου και συχνά τις ερμηνεύουν με τον ρεαλισμό εκείνων που δεν κουβαλάνε ιστορικά φορτία.
ΣΤΟ «ΕΥΡΩ 2» δεν θα δεχόταν ποτέ να μπει η Γαλλία, ακόμη κι αν αυτό απογείωνε την οικονομία της. Μπορεί ο Πρόεδρος Ολάντ να παίρνει μέρος στη συνάντηση των ηγετών των χωρών του Νότου, όχι όμως για να είναι μέλος της παρέας των φτωχών αλλά για να ενισχύσει την επιρροή της χώρας του έναντι της Γερμανίας. Στα Ηλύσια Πεδία η κρίση μεγαλείου περισσεύει και στο κάτω-κάτω της γραφής δικαίως, διότι χωρίς τη Γαλλία δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα δεχτεί όμως ούτε η Ιταλία πιο φτηνό νόμισμα, καθώς ο ιταλικός Βορράς είναι πιο οργανωμένος και πιο παραγωγικός σίγουρα από τη Γαλλία, αλλά και από μερικά κρατίδια της Γερμανίας. Δεν μοιάζει σε τίποτα με χώρα του Νότου. Η βέβαιη απόρριψη μιας τέτοιας ιδέας από τη Γαλλία και την Ιταλία ματαιώνει αυτόματα και τα σχέδια όσων θεωρούν λύτρωση αυτή την προοπτική. Και είναι αρκετοί αυτοί που θέλουν άλλο νόμισμα στον Βορρά, άλλο στον Νότο. Η μόνη οδός σωτηρίας της ευρωζώνης που απομένει είναι να γίνει το όνειρο των οραματιστών τής Ένωσης πραγματικότητα. Και αυτό είναι η σταδιακή δημιουργία Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης με πρώτο βήμα την ενιαία οικονομική εξωτερική και αμυντική πολιτική.
ΟΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ευρωπαϊστές και πολλοί αναλυτές στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ λένε ότι κάποια μέρα, κάποια ώρα αυτό με βεβαιότητα θα συμβεί. Η Γερμανία στο τέλος θα κάνει το σωστό αφού πρώτα κάνει όλα τα πιθανά λάθη, με την προϋπόθεση ότι οι χώρες του Νότου -και κυρίως η Ελλάδα- θα καταφέρουν να κρατηθούν μέχρι τότε πάνω στο τρένο και να γλιτώσουν την κοινωνική και οικονομική ισοπέδωση της πλειονότητας των πολιτών τους. Γι’ αυτή την κοινή πορεία θα χρειαστούν χρόνος, χρήμα και μια σπουδαία ευρωπαϊκή φιγούρα που θα μπει μπροστά. Ο Γιούνκερ δεν είναι διανοούμενος, είναι όμως 40 χρόνια στην πρώτη γραμμή. Ως έμπειρος πολιτικός που τα έχει δει όλα, αλλά και βαθιά ευρωπαϊστής, επιμένει ότι πρέπει η Ευρώπη να πιάσει το νήμα από την αρχή και να επενδύσει στην καλλιέργεια ευρωπαϊκής συνείδησης. Από την πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης, είναι επιτακτική η ανάγκη να μαθαίνουν τα παιδιά ότι είναι πρώτα Ευρωπαίοι και μετά Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Γερμανοί και Έλληνες. Είναι το μόνο όπλο που διαθέτουν σήμερα οι αστικές ευρωπαϊκές δημοκρατίες για να πολεμήσουν πρώτα τη μεταξύ τους καχυποψία και εχθρότητα και μετά τον εθνικισμό, τον λαϊκισμό και τη βαρβαρότητα που απειλούν τα θεμέλια του οικοδομήματος. Είναι αυτό ακριβώς που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κατανοήσει η σχολή Σόιμπλε, που κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο στη διαχείριση της μεγαλύτερης μεταπολεμικής κρίσης.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Realnews την Κυριακή, 04 Σεπτεμβρίου 2016.