Ήταν μια μεγάλη, παγωμένη αποθήκη σε κεντρικό δρόμο της πόλης. Στο βάθος είχε ένα βουνό αλάτι, που έφτανε μέχρι στη σκεπή. Στη γωνία, δίπλα στην παλιά, ξύλινη πόρτα, τρία χοντρά ράφια. Το ένα ήταν γεμάτο σπίρτα που άναβαν με δυσκολία. Το άλλο είχε μπουκαλάκια με φωτιστικό οινόπνευμα και το τρίτο, χάρτινες τράπουλες της συμφοράς. Στο ταμείο καθόταν ο διαχειριστής του ελληνικού μονοπωλίου. Βλοσυρός και αμίλητος. Δεν είχε κανένα λόγο να κανακέψει τους πελάτες. Τα προϊόντα του ήταν κάκιστης ποιότητας αλλά μοναδικά. Όλοι τα είχαν ανάγκη και δεν υπήρχαν πουθενά αλλού. Έτσι, επί σχεδόν επτά δεκαετίες, μέχρι το 1980, αποπλήρωνε η χώρα το περίφημο δάνειο Βενιζέλου.
Τώρα τα λεφτά είναι πολλά και δεν αποπληρώνονται ούτε με τα σπίρτα όλου του κόσμου. Τα νέα μονοπώλια θα είναι τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι επικοινωνίες, η ενέργεια και οι μεταφορές – λέγε με ΟΣΕ. Αυτά θα τα πάρουν οι δανειστές, βρέξει χιονίσει. Και με την αριστερά και με την δεξιά και με το ευρώ και με τη δραχμή. Θα τα κρατήσουν άλλα 70 χρόνια, μέχρι να πάρουν πίσω και το τελευταίο κέρμα. Αυτή είναι η αλήθεια και ας πονάει. Όσο πιο σύντομα σταματήσουμε το κλάμα πάνω από το χυμένο γάλα για το «ξεπούλημα» και αποδεχθούμε την πραγματικότητα, τόσο καλύτερα θα διαπραγματευτούμε τους όρους της παραχώρησης της δημόσιας περιουσίας. Ο χρόνος που απέμεινε είναι 4 μήνες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News” την Κυριακή, 1 Μαρτίου 2015