ΕΔΩ και πολλές δεκαετίες, δανειζόμαστε από το μέλλον των παιδιών μας. Πρώτα, κάναμε πως δεν το ξέραμε. Τώρα, και οι πιο αφελείς γνωρίζουν ότι το καλό σενάριο είναι για 50 χρόνια τα παιδιά, τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας να πληρώνουν τα σπασμένα ενός υπέρογκου λογαριασμού, χωρίς να είναι και σίγουρο ότι κάποτε θα ξεχρεώσουμε. Βγάλαμε στο «σφυρί» και όλα τα ασημικά της χώρας. Αυτή την ώρα πωλούνται ακίνητα του ελληνικού Δημοσίου, εντός και εκτός συνόρων, σε τιμές εξευτελιστικές. Τι απέμεινε; Μερικά κομμάτια γης, με τα οποία προίκισε η φύση τον τόπο μας. Και αυτά είναι οι παραλίες, οι οποίες κόβουν την ανάσα των επισκεπτών και μπορούν, με οργάνωση και χωρίς τσαπατσουλιές, να καταστήσουν την Ελλάδα, για πάντα, μοναδικό προορισμό. Μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, επιχειρήθηκε να παραχωρηθεί αυτός ο θησαυρός που μας απέμεινε σε πέντε – δέκα ιδιώτες, οι οποίοι θα φέρουν δήθεν ταχεία ανάπτυξη. Παραμύθια της Χαλιμάς. Ευτυχώς που μπήκε φρένο στο παρά ένα, γιατί θα κλαίγαμε πάλι πάνω από το τραπέζι με το χυμένο γάλα. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όποιον στο εξής τολμήσει να βάλει χέρι στους αιγιαλούς: Ανάπτυξη με καταστροφή δεν γίνεται. Γίνονται μόνο αρπαχτές που διαρκούν λίγο, αφήνοντας πίσω τους καμένη γη. Αν χαθεί το πλεονέκτημα του φυσικού κάλλους, τότε στ’ αλήθεια θα γίνουμε μια τριτοκοσμική χώρα.
Το άρθρο του Γιάννη Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real” το Σάββατο 17 Μαΐου 2014