Τελικά συμφωνώ με τον Ανδρέα Λοβέρδο. Να μην απολυθούν οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου. Και για να είμαι σαφής: κακώς κάναμε όποιον περνούσε από το δρόμο δημόσιο υπάλληλο, με συνευθύνη όλου του πολιτικού συστήματος, κακώς τώρα τους διασύρουμε, τους εξευτελίζουμε και τους πετάμε στο δρόμο σε ηλικία που δεν τους επιτρέπει να ενταχθούν ποτέ ξανά στην αγορά εργασίας. Ας κόψουμε τα κομμάτια της πίτας πιο μικρά ώστε να διατηρήσουν τη δουλειά τους μέχρι να φθάσουν κουτσά-στραβά στη σύνταξη. Το οικονομικό όφελος από την εκπαραθύρωσή τους θα είναι μικρό και το κοινωνικό πρόβλημα μεγαλύτερο. Κακά τα ψέματα, η μέση ελληνική οικογένεια συντηρείται πλέον από τις συντάξεις και τους μισθούς του δημοσίου. Αυτή είναι η αλήθεια, καθώς χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις είτε δίνουν φιλοδωρήματα στους εργαζόμενους, είτε τους φεσώνουν, είτε τους μοιράζουν κουπόνια για τρόφιμα. Είναι το ελληνικό successstory!
Η ευαισθησία για τις απολύσεις πάντως σταματάει εδώ. Για τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, κανείς δε νοιάζεται. Μόνο την κλασική αντιμνημονιακή ρητορεία ακούμε από την Αριστερά, και εκεί τελειώνει το πανηγύρι. Οι προστάτες τους δεν είναι γνωστές φιγούρες του πνευματικού και πολιτικού μας κόσμου. Δεν είναι ούτε κόρες, ούτε σύζυγοι, ούτε ανηψιές ισχυρών. Με άλλα λόγια δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη και φοβάμαι ότι όσο κι αν χτυπηθούν στα πεζοδρόμια της πλατείας Συντάγματος, μπήκαν ήδη στη μεγάλη στρατιά των ανέργων.
To άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News” την Κυριακή 22 Ιουνίου 2014