Η ΜΠΛΟΦΑ είναι κορυφαία στιγμή σε μια σκληρή παρτίδα πόκερ. Ο τζογαδόρος που την τολμά είναι αξιοσέβαστο πρόσωπο στο στρογγυλό τραπέζι. Το κύρος το έχει κατακτήσει με τη γνώση που απέκτησε μέσα στα χρόνια, το ειδικό βάρος, τα μετρημένα λόγια και την ευστροφία του. Και κυρίως, με την αποφασιστικότητα που επιδεικνύει την κρίσιμη ώρα. Γνωρίζει καλά τον κανόνα πως, όταν μπλοφάρεις, είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Είναι όλα ή τίποτα. Και αν καθίσει το δεύτερο, φεύγεις ηττημένος αλλά όρθιος και ψύχραιμος, χωρίς πανικό και κλαψουρίσματα.
Έχεις αναλάβει μόνος σου το βάρος της επιλογής του μεγάλου ρίσκου και πληρώνεις το κόστος. Στην περίπτωση του Έλληνα πρωθυπουργού δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Οι μπλόφες -εάν είναι αληθινές και όχι θέατρο- δεν αφορούν τη δική του πολιτική σταδιοδρομία. Αυτή δική του είναι και την κάνει ό,τι θέλει. Τη σπαταλάει σε μια νύχτα ή την κεφαλαιοποιεί και την απολαμβάνει για πολλά χρόνια. Ένας άνθρωπος με τα χαρακτηριστικά του Αλέξη Τσίπρα, θα μου ήταν αδιανόητο να φανταστώ ότι θα παίξει στα χαρτιά τις τύχες των επόμενων γενιών, με τον κίνδυνο να ζήσουν σε συνθήκες Ψωροκώσταινας. Άλλωστε, για κάτι τέτοιο δεν έχει εξουσιοδότηση. Πήρε μια αναιμική εντολή, μόλις του 36%, για να διαπραγματευτεί καλύτερα από τους προηγούμενους. Έως εκεί. Ούτε βήμα πιο πέρα. Αν φτάσει να σκεφτεί έξοδο από το ευρώ, είναι υποχρεωμένος να μας ρωτήσει με τρόπο ξεκάθαρο, χωρίς περικοκλάδες. Με ένα «ναι» και ένα «όχι».
Το άρθρο του Γ. Πολίτη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Real News” την Κυριακή, 19 Απριλίου 2015