του Μιχάλη Μητσού
Αυτό που συνέβη στη Σαντορίνη κατά τη διάρκεια της φετινής Ανάστασης δεν ήταν ατύχημα. Ηταν μια προαναγγελθείσα απόπειρα φόνου. Κάποιοι ανεγκέφαλοι έριξαν αυτοσχέδια βαρελότα στον προαύλιο χώρο μιας εκκλησίας στην Οία, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά μια αμερικανίδα τουρίστρια και ελαφρότερα άλλοι έξι άνθρωποι. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαπράττεται ένα τέτοιο έγκλημα, γίνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σε όλη την Ελλάδα και κανένας νόμος, καμιά αστυνομία, δεν μπορεί να το σταματήσει. Αυτή τη φορά απλώς θα διασυρθούμε και διεθνώς. Θα μάθουν δηλαδή όλοι όσοι θέλουν να επισκεφθούν την Ελλάδα ότι η Οία δεν έχει μόνο το πιο ρομαντικό ηλιοβασίλεμα αλλά και την πιο επικίνδυνη Ανάσταση. Του χρόνου, θα μπορούσε να κρεμαστεί στις εκκλησίες του νησιού ένα καρτελάκι: «Οποιος επιθυμεί να παρακολουθήσει την Ανάσταση, το κάνει με δική του ευθύνη».
Ούτε αυτό που συνέβη στα Μυριοκέφαλα Ρεθύμνου ήταν ατύχημα. Για την ακρίβεια, ήταν προϊόν όχι της αβάσταχτης, αλλά της εγκληματικής ελαφρότητας που συνοδεύει την «ελληνική λεβεντιά». Οπως μαθαίνουμε από σχετική ανταπόκριση του Αθηναϊκού Πρακτορείου, «ένας νεκρός και ένας βαριά τραυματισμένος στο κεφάλι είναι το τραγικό αποτέλεσμα των άσκοπων πυροβολισμών κατά τη διάρκεια πασχαλινού γλεντιού σε χωριό του Ρεθύμνου». Τι δουλειά έχουν οι πυροβολισμοί σε ένα γλέντι; Και τι σημαίνει «άσκοποι»; Σκοπό είχαν και παραείχαν, όχι να σκοτώσουν, αλλά να ψυχαγωγήσουν. Ο 40χρονος που πυροβόλησε «άσκοπα» και «άστοχα» δεν ήξερε να χειρίζεται το όπλο. Ηθελε όμως να δείξει στους φίλους του ότι είναι μάγκας και λεβέντης.
Εχω βρεθεί σε τέτοιο γλέντι. Οταν ξεκίνησαν οι μπαλοθιές, σηκώθηκα να φύγω. Οικοδεσπότες και φίλοι με κοίταξαν αποδοκιμαστικά. Είναι το έθιμο, είπαν. Ετσι γίνεται εδώ. Δεν υπάρχει κίνδυνος, στον αέρα ρίχνουν, άσε τα πρωτευουσιάνικα συμπλέγματά σου στην άκρη και χαλάρωσε, έχει πλάκα. Ε, στα Μυριοκέφαλα δεν είχε πλάκα.
Εχω βρεθεί, φυσικά, και σε Αναστάσεις με βαρελότα. Δύσκολα θα βρεις άλλωστε Ανάσταση χωρίς βαρελότα. Για χρόνια το ανεχόμουν, δεν μου άρεσε φυσικά, αλλά τι να ‘κανα; Είναι το έθιμο. Τη φορά όμως που βρέθηκα παγιδευμένος με ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά που έτρεμε, έχασα την ψυχραιμία μου. Αρχισα να φωνάζω υστερικά και να σπρώχνω για να βρω μια οδό διαφυγής.
Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος περιέγραψε την περασμένη Παρασκευή μια ελληνική κοινωνία που, αφού λοιδορήθηκε για χρόνια από τους μεταρρυθμιστές για τις πολιτισμικές της πρακτικές, περιφρονείται σήμερα από ένα μέρος της Αριστεράς επειδή αφήνει στην άκρη την αγανάκτηση και επιζητεί την κανονικότητα. Σωστό – αλλά αυτή η κανονικότητα περιλαμβάνει και το οριστικό διαζύγιο με βάρβαρα και δολοφονικά έθιμα. Δεν ωφελεί να εκπλησσόμαστε και να αγανακτούμε κάθε φορά που χύνεται αίμα «άσκοπα». Ούτε να τα βάζουμε με το κράτος. Πρέπει να αντλούμε τα διδάγματά μας ώστε την επόμενη φορά να αντιδράσουμε εγκαίρως.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5111071/einai-to-ethimo/