Δεν υπάρχει χώρος για τον πατέρα. Γέμισε από μαμάδες που θηλάζουν. Έχουν ειπωθεί τόσα για τη μάνα που δεν έμεινε λέξη να μιλήσει για τον πατέρα. Όμως δεν θα έπρεπε; Είναι πολλά αυτά που θέλουν να πουν οι μπαμπάδες, αλλά δεν τους δίνουν φωνή και λόγια. Ντρέπονται. Δεν αισθάνονται άνετα με αυτά. Για τη μέρα που εκείνη ήταν μέσα στη χαρά και εκείνος παγωμένος από τρόμο. Το μεσημέρι που γέλασε, σαν μαλάκας, στον εαυτό του, λέγοντας κάτι περί αθανασίας. Τότε που έπνιξε ένα λυγμό και έγλειψε δύο δάκρυα επειδή το πρόσωπο του μπαμπά είναι σαν του οξυγονοκολλητή. Τα βράδια που κάποιος του κλέβει την ανάσα και τα πρωινά, όταν βλέπει στο μαξιλάρι του νούμερα.
Είναι τόσες οι ιστορίες για πονεμένες μάνες και άκαρδους πατέρες. Δεν μένει χρόνος να ακούσεις για τον μπαμπά που διεκδικεί τον ρόλο του. Για τον τύπο που στέκεται έξω από το σχολείο περιμένοντας να πάρει μόνο μια ματιά. Που κερδίζει αγάπη με πόνο. Απολογούμενος με σιωπή. Προσπαθώντας να μάθει τα λόγια σε ένα έργο που δεν έχει ρόλο για αυτόν.
(ένας ύμνος για πατέρα απο τον μοναδικό Κώστα Γιαννακίδη)
Υ.Γ. Αφιερωμένο στους μπαμπάδες που έφυγαν νωρίς και δεν πήραν την αγάπη που τους αναλογεί. Όσοι ειναι τυχεροί να ζήσουν, καταφέρνουν να αγαπηθούν δυνατά απο τα παιδιά στα γεράματα. Τοτε που ο πρώτος κύκλος της ζωής των παιδιών έχει γίνει -έχουν μάθει, έχουν πάθει- και νοιώθουν την βουβή αγωνία του πατέρα.