Πόσο αξίζει μία ζωή στην Ελλάδα; Πολύ ακριβά, αν κρίνω από τον πόνο και την οδύνη που έχει προκαλέσει στο πανελλήνιο ο θάνατος των 21, μέχρι στιγμής, συνανθρώπων στην φονική καταιγίδα της Μάνδρας και της Ν. Περάμου.
Αν, όμως, κρίνω από το εύρος της κρατικής πρόνοιας στην αντιπλημμυρική θωράκιση της Δυτικής Αττικής, που αντανακλά το πραγματικό ενδιαφέρον των κυβερνώντων για τους υπηκόους τους, οδηγούμαι αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη ζωή στην Ελλάδα του 2017 είναι εντελώς απαξιωμένη.
Θα έλεγα πως δεν αξίζει τίποτε.
Υπάρχουν κι άλλες αποδείξεις γι αυτό. Ενώ η κυβέρνηση προσδιόρισε σε 5.000 ευρώ την κρατική ενίσχυση προς τα νοικοκυριά και σε 8.000 ευρώ προς τις επιχειρήσεις, απέφυγε επιμελώς να ανοίξει θέμα αποζημίωσης για τους 21 θανάτους που προκάλεσε η πλημμύρα. Μία εξήγηση υπάρχει γι αυτό:
Η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει ευθύνη των οργάνων της. Διαφορετικά, θα έπρεπε να πάρει κεφάλια, τακτική που αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Αν, όμως, δεν φταίνε οι κρατικοί αρμόδιοι για τις παραλείψεις τους, ποιοι άλλοι μπορεί να ευθύνονται κατά την κυβερνητική λογική; Ενδεχομένως ο Θεός που έβρεξε πολύ ( εξ ου και «θεομηνία») ή τα θύματα που δεν πήραν τις αναγκαίες προφυλάξεις.
Κανείς, άλλωστε, δεν τους είπε να κυκλοφορούν σε ώρα καταιγίδας.