ΤΟ 1970 μια οικογένεια χρειαζόταν λιγότερα από 30 προϊόντα από τον μπακάλη, τον χασάπη και τον μανάβη για να ζήσει αξιοπρεπώς. Σήμερα ένα σύγχρονο νοικοκυριό, με τις ανάγκες που δημιούργησε το καταναλωτικό μοντέλο ζωής, χρειάζεται όπως λένε οι ειδικοί 175!- σχεδόν όλα εισαγόμενα. Από το εδικό σφουγγαράκι της κουζίνας μέχρι το ολλανδικό τυρί και το γερμανικό ζαμπόν.
Μπορεί η κατανάλωση να έχει μειωθεί, αλλά η μείωση είναι μικρή ,στα μη αναγκαία αγαθά ,για την κατάσταση που βρισκόμαστε. Και αυτό γιατί ακόμη αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι η κρίση θα κρατήσει πολύ και πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τις συνήθειές και τον τροπο ζωής μας .
Φωνάζουμε για την ακρίβεια και δικαίως. Οσοι έλεγχοι όμως και εάν γίνουν, όσες νέες διατάξεις και εάν προστεθούν στο δαιδαλώδες νομοθετικό μας πλαίσιο, η ακρίβεια δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί από το κράτος. Πάντα θα αυξάνουν οι τιμές εφόσον υπάρχουν πελάτες που αγοράζουν με την παλιά δυναμική .
Μία λύση υπάρχει. Να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στα αναγκαία για ένα πολύ μεγάλο διάστημα. Η Να βγούμε από την ομηρεία των 175 δήθεν αναγκαίων προϊόντων. Στο χέρι μας είναι. Οπως στο χέρι μας είναι να μην κατεβαίνουμε στο κέντρο της Αθήνας με το αυτοκίνητο και ύστερα να θυμώνουμε με τον παρκαδόρο που μας πήρε 12 ευρώ.